Blogarchief

donderdag 12 november 2020

Aftellen, nog 6 kuren te gaan

12 november

Zo'n goede uitslag doet veel met je humeur. Nou ben ik al niet vaak chagrijnig maar met een heel laag energielevel slaat je humeur soms in één klap om. Omdat je teveel wil maar het niet lukt. Dinsdag hoefde ik dus niet meer naar het ziekenhuis voor de uitslag maar omdat ik Nicole sinds de uitvaart van haar mam niet meer had gezien of gesproken was ik heel blij dat ze gewoon kwam! In het meest leuke rode autootje die ook op mijn wish list staat sinds mijn Portugese schrijfavontuur. Met een lach en een traan heel fijn bijgepraat samen. Het was te vroeg voor een 'Op Ada' toast maar we hebben wel een beetje gefantaseerd over een mooie manier om het ouderlijk huis van de Gorisjes uit te zwaaien  voordat er straks nieuwe bewoners komen. 

Gisteren stond ik op met de verwachting dat ik me een stukje fitter zou voelen maar dat viel vies tegen. Mijn voeten zijn nu half verdoofd en ik verstap me soms en het voelt heel rottig als je halve voet gevoelloos is. In mijn vingertoppen beginnen de speldenprikken nu te komen dus ga ik straks het ziekenhuis even bellen. Ook om te vragen of ze een tip hebben tegen gescheurde mondhoeken. Na weken zelf fröbelen met sudocrème en speciale mondhoekenzalf verandert er niets en dat doet ook gewoon zeer.

Om 11.30 stond Blessing op de stoep. Een klein pittig dametje, mondkapje op en thuiszorgjasje aan. Na de rondleiding vertelde ik dat ik beneden al aan het stoffen was geslagen want 2 uur is niet echt veel tijd voor 3 verdiepingen. Ze mocht wel stoffen zei ze, maar niet spullen aanraken van mij en mijn lieftallige huisgenootjes. Dat lijkt mij lastig stoffen dan, maar we zien wel. Vervolgend stond de dame van dezelfde thuiszorg organisatie op de stoep om het zogenaamde huisbezoek te doen. Ik heb maar gevraagd of ze zelf naar boven wilde lopen; ik ben iedere keer buiten adem dus blijf lekker beneden. Ze kwam zelf ook totaal buiten adem terug (iets met gewicht) en toen moesten we allerlei lijsten doornemen. Of ik een droogrek heb? Ook al doe je de was zelf, dit moet nou eenmaal afgetekend worden. Net als de raamtrekker...het telefoonnummer van je huisarts en de vraag wat je mankeert. In dat laatste had ik nou net geen zin. Ik weet dat ik dan allerlei meelevende of nieuwsgierige vragen krijg en daar ik haar nooit meer zie hierna, zinloze energie verspilling. Chemotherapie is voldoende info lijkt mij. Ze moest ook invullen of er 'kans op verbetering' in zit. "Vast wel, wanneer kan ik niet zeggen" heb ik maar geantwoord. Vervolgens kreeg ik een lijst met de werkzaamheden en de opmerking dat ze 'voor het zicht schoonmaken' en dus niet de hoekjes....er gaat echt een wereld voor me open met die thuiszorg. Ik denk dan: als je er toch bent, doe het dan gewoon goed in plaats van overal omheen. Hoe zou dat in een sollicitatiegesprek gaan? "Oh, u bent professioneel schoonmaker sinds jaren? Bij ons is het alleen maar schoonmaken voor het zicht hoor, dus dat het er op het oog een beetje net uitziet." 

Wat was ik blij dat Nathalie einde middag een overheerlijke pasta kwam brengen en ik niet hoefde te koken! Pijnlijke nageltjes ontzien, minder afwas te doen met diezelfde handjes en beetje energie overhouden om aan tafel te zitten voor pasta Poes.




En toen ging de telefoon...