Gisteren leek mijn bovenlichaam minder pijn te doen, dus een mooie dag om de geraniums van de kweker op de hoek te planten. Ik had met Fien al een stukje gefietst, dus met Joep op de fiets potgrond gehaald. Hij het betere sjouwwerk gedaan en ik de betaling. Goede samenwerking. Er zit hier een tuincentrum Overvecht om de hoek. Daar is het normaal al belachelijk rustig, en nu met corona helemaal.
Bij de kassa kregen we de slappe lach.
"Denk dat ze hier niet zoveel geld hebben mam, moet je die skere afscheiding zien bij de kassa."
Voor de niet straattaal- deskundigen onder ons: skere=vaag /vreemd maar word ook gebruikt voor nep,2de hands en lelijk.
Wat we zagen was een kassière die in een soort hokje van vershoudfolie zat. Met aan de zijkant een spleet, waar ze haar scanner doorheen kon steken. Aan de bovenkant zat deze folie vast met plakband/punaises en andere leuke huis-tuin-keuken frutsels.
Na de geraniums in de hangbakken gezet te hebben een half uurtje video-gebeld met mijn tante en toen de hangmat in. Heel relaxt dus verder.
Blijkbaar toch teveel actie of toeval, maar in de middag de paracetamol maar weer gegrepen. Ik heb minder last van trillingen in mijn arm, dat is fijn. Mijn borstbeen kleurt langzaam blauw richting mijn hals en ik vraag me inmiddels af wat er zich daarachter afspeelt.
In ieder geval klopt daar een blauw hart.
Na het eten ontplofte de groepsapp van mijn nieuwe kantoorfamilie: er zou een persconferentie komen van Wopke Hoekstra over KLM. Die werd uitgesteld en de zender werd ook gewisseld maar ik zat op tijd voor de buis.
Heel gek om een persconferentie en de daaromheen ontstane meningen en discussie op tv te zien over het bedrijf waar je al 25 jaar werkt en waar je onderdeel van de blauwe familie bent. Hartverwarmend om te horen dat de staat koste wat kost dit bedrijf overeind wil houden. Maar tegelijkertijd ook doodeng dat het nodig is.
We krijgen heel regelmatig video boodschappen van onze CEO en allerlei andere Inflight Managers. Maar ook heel veel foto's van de parkeerplaats die Schiphol is geworden. Het is ook duidelijk dat de lucht boven Lisse heel blauw is de afgelopen weken, maar vooral ook heel stil. Als er al een vliegtuig overkomt stoten we elkaar aan. En als het een blauwe vogel is moet er even gezwaaid worden.
Er zijn talloze initiatieven ontstaan om geld in het laatje te brengen of andere afdelingen of bedrijven te helpen nu er zoveel uniformen werkloos in de kast hangen.
Ik kan niet zoveel doen nu behalve stug doorhaken, andermans acties complimenteren of begrip tonen aan collega's die het doodeng vinden om zelf een vlucht te maken en mogelijk besmet te raken of zichzelf opnieuw moeten uitvinden als cabin attendant. Want waar wij zo goed in zijn en vleugels van krijgen, is de persoonlijke aandacht voor onze passagiers. Met een intiem gesprek hoog in de lucht, troosten, lachen of gewoon maar luisteren. Kaartjes schrijven of gifts for care uitdelen als iemands verhaal ons raakt. Moving your world noemen we dat.
Nu is het proberen zoveel mogelijk afstand te creëren ten opzichte van de passagiers, communiceren met mondkapjes op en zelfs geen gehandschoende hand ter geruststelling op iemands schouder. En voedsel leggen we op de stoel klaar, in een tas.
Vlakbij Schiphol ligt ook voedsel klaar in een tas, voor de voedselbank. De KLM Blue Heart Spirit groep zamelt geld in voor hen, middels verkoop van een shirt.
Met een liefdevol blauw hart heb ik gedoneerd.
