Het is onwerkelijk, de corona crisis. De zon schijnt, buiten fluiten de vogels gewoon door maar binnen is het gek. Want ik zit met drie pubers die niet naar school mogen. En ikzelf heb geen werk op kantoor en wacht thuis af hoe dit verder gaat. In de hoop dat ik snel iets, maakt niet uit wat, kan doen op de afdeling waar ik een paar weken geleden als trainer begonnen ben. Een hele fijne afdeling waar ik net een heel intensief en vooral inspirerend inwerktraject begonnen ben.
Ik kan niet wachten tot de wereld weer 'gewoon' zal zijn. Maar tot die tijd ga ik maar ramen lappen ofzo. En hier thuis een kop koffie drinken met Henk-Jan, want die zit ook maar solitair in zijn eigen appartement.
Hij stapt precies binnen op het moment dat mijn telefoon rinkelt en het display mij vertelt dat het de huisarts is. Niet weer, denk ik.
"U heeft meegedaan aan het bevolkingsonderzoek borstkanker. Er is iets afwijkends gezien."
"Dit kan toch niet? U belde mij vorige week ook al na het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker, waar HPV is aangetroffen, ook niet goed. Ik heb die boodschap net verwerkt en geparkeerd. En nu dit? Ik heb net weer vertrouwen in mijn lichaam na een jaar gedeald te hebben met melanoomkanker."
"Ik weet dat u erg schrok van dat laatste bericht. Het spijt me dat ik u nu moet doorverwijzen naar het ziekenhuis. Maar het kan best een cyste zijn hoor, uw foto gaf niet voldoende duidelijkheid en daarom moet er een nieuwe gemaakt worden. Met spoed. Ik bel u zo terug wanneer dat kan."
Henk-Jan gaat heeft tijdens het koffie zetten slechts mijn kant van deze dialoog gehoord maar de ernst is hem meteen duidelijk. Ik duik huilend in zijn armen.
