Durf het bijna niet te geloven maar het gaat vandaag een tikkie beter. Dat is dan een dag of 5 eerder dan de vorige kuur. Lang leve de darmflora: die doet nog normaal!
En dat scheelt heel veel ellende.
Oké, ik heb er nu iets anders voor in de plaats: knallende hoofdpijn en een hele pijnlijke borst maar deze bijwerkingen zijn volkomen normaal dus nou, voel ik me ook even normaal.
Voor de kuur had ik me geen voorstelling kunnen maken van de term: extreme vermoeidheid. Inmiddels wel.
Krijg het niet in woorden uitgelegd denk ik maar zal een paar voorbeelden geven. Je komt uit de douche en staat letterlijk te hijgen. Je loopt de trap op en je hartslag gaat over de 100 waardoor je op een stoel moet gaan zitten om op adem te komen. Je wil een was in de machine proppen maar hebt geen idee hoe je de mand boven moet krijgen. Zoiets.
Waar is die energieke dame gebleven die 80% werkt, 3 kids op voedt en verzorgt, het huishouden en de boodschappen zelf regelt en dol is op ontmoetingen met vrienden en fijne sociale uitjes? Ik hoop maar dat ze weer terug keert ergens in 2021.
2021, het lijkt ver weg maar als we nu de herfst in schieten dan lijkt het korter want dan is het zo kerstmis en dat klinkt hoe dan ook beter dan nog 14 chemokuren.
Zaterdag, zondag en maandag gewoon maar op de bank blijven liggen. Met poes. Die wijkt niet van mijn zijde, heel gezellig. Met af en toe een beschuitje tussendoor om de misselijkheid te bestrijden.
Zaterdag bezoek van Christine met bakken watermeloen, de nieuwe rage hier. Zondag zomaar spontaan een appje van Inge: 'Ik heb een grote pan Indiase linzensoep gemaakt, zal ik even 2 emmertjes komen brengen?'
Gisteren was Dees in de weer met gemberthee en volkoren boterhammetjes, stofzuiger en plantjes in de tuin en daarna arriveerde er een bami-maaltijd volgens Oma's recept, helemaal uit Apeldoorn.
Ik ben gezegend met zoveel lieve mensen om me heen, echt waar, dat maakt het een stuk draaglijker.
Nog een week voor school begint. Weer een nieuwe uitdaging, gezien de corona opleving. Ik heb inmiddels een kort lijntje met de ondersteuningsconsulente van het AVL en maar gelijk gevraagd hoe te dealen met sportende kinderen en corona. Op haar advies de ouders in de teams ingelicht en uitgelegd dat ik mijn kinderen graag wil laten sporten maar wel kwetsbaar ben. Ook een simpele verkoudheid of griep is een gevaar voor mij en gevraagd of iedereen alsjeblieft met milde klachten gewoon niet komt hockeyen en iedereen sowieso een mondkapje in de auto op zet. Fijne reacties gelukkig.
Kreeg ook de tip om de deurklinken te gaan poetsen met antibacteriële doekjes. Oh ja, totaal vergeten. Nieuw actiepunt dan maar.
En dan, gebeurt er rond de klok van 11 weer iets zo bijzonders.
Nadat Simba is overleden, heb ik een mailtje gestuurd naar Wings for Animals, een stichting van en door klm collega's die all over the world dierenleed proberen te verzachten. Ik vroeg hen of ze misschien mijn 2 zakken speciaal kittenvoer konden gebruiken voor het goede doel. Ook verteld waarom ik dit voer in huis had....en waarom ik het niet zelf kon komen brengen
Vandaag kwam collega Esther het voer halen.
Staat ze net voor de deur met een prachtige zwangere buik en een hele mooie bos bloemen met zo'n lief kaartje erbij dat de tranen gelijk in mijn ogen schoten. We kennen elkaar helemaal niet maar ploffen op anderhalve meter even op de bank. En kletsen zo fijn dat ze de tijd vergeten is en te laat komt voor haar baby controle waar ze zo heen gaat. Maar dat komt vast goed!
Het blauwe hart, ik word er zo vaak door verrast en dat doet zo goed!
