12 februari
Nadat we zondag net als velen een soort van ingesneeuwd waren en het zelfs via een kier binnen gesneeuwd had, maakte Joep een pad in de tuin zodat we enigszins normaal het huis konden verlaten. Ik was blij dat het vooral sneeuw was en geen ijs! Dus durfde ik wel te lopen naar de oedeemtherapie vooral omdat deze therapie een keer overslaan gelijk meer last geeft. Zoveel mogelijk midden op de weg waar het al schoon was want een bobbelige ondergrond merk je ook door je bergschoenen heen en is pijnlijk voor mijn linkervoetje. Maar hoe heerlijk is het buiten!
De therapeut had de borst-pad voor extra compressie tegen oedeem inmiddels in huis en tja, best een enorm ding dus nu ziet de borstpartij er door de kleding heen allesbehalve symmetrisch uit. Gelukkig is het winter, met een zomerblouse had ik me anders echt malle epje gevoeld denk ik.
Later in de middag heeft Fien de auto uitgegraven en hebben we een stukje gereden. Even kijken of ik de oprit af kon komen zonder winterbanden. Die zou ik eronder zetten de dag nadat ik mijn voet brak maar autorijden zat er de afgelopen 7 weken niet in.
"Waar zullen we heen mam?"
Tja. Bos tulpen halen maar, verder weet ik niets. We moeten de lol maar halen uit samen in een auto zitten met een muziekje aan; wat een wereld. Fien had wel zin in ijs van de Mc drive maar ik gokte dat het industrieterrein en naastgelegen Mcdrive nog als een soort piste eruit zou zien en je moet ook nog eens bergaf (en dus na het ijsje eten weer bergop) dus toch maar niet.
"Yolo mam!" roept Fien bij alles. Ze vindt dat we lang genoeg heel braaf zijn geweest met alle corona maatregelen en vanaf nu alles moeten doen waar we zin in hebben. Leuk plan, maar gladheid geeft mij geen Yolo gevoel en de gele M ook niet. Geloof dat ik alles vies vind wat daar door het raam naar buiten wordt geschoven.
Dinsdagmiddag kon ik met een gerust hart zelf naar het AVL rijden want het zonnetje scheen en de wegen waren schoon. De parkeergarage van het AVL helaas niet.....bergjes sneeuw en smurrie lagen binnen dus maar zonder krukken (want die kunnen wegglijden) heel voorzichtig de garage uit.
Eerst bloedprikken. Viel vies tegen nadat ik maandenlang via een Picc-lijn ben afgetapt. Toen ik later keek zag ik waarom: ontzettende bloeduitstorting. Niet echt subtiel geprikt dus.
Vervolgens naar de revalidatie arts. Hele sympathieke dame, net als al haar collega's op de mamma poli. Ruim een uur bij haar geweest waarbij ze veel, en vooral confronterende vragen stelde. Vragen over fijne motoriek, prikkelverwerking, gewrichten, grenzen bewaken en mijn energielevel. Bij al mijn antwoorden dacht ik bij mezelf: ik heb dus eigenlijk heel veel klachten maar pas als iemand ernaar vraagt ben ik me er bewust van.....
Er volgde een heel gesprek over revalideren naar een zo goed mogelijk toekomstplaatje maar dat dit plaatje onmogelijk gaat zijn wat het ooit was.
Ik bedenk echter nog steeds bij alles wat ik moet doen: moet kunnen, deed ik eerder ook dus....en ga dan allerlei grenzen over die ik totaal nog niet zag aankomen. Zoals thee leuten met een vriendin nadat ik rommelig geslapen heb en bij de fysio ben geweest. Je wil toch je gezellige 'ik' zijn als er iemand komt. Socializen geeft energie mits je genoeg hebt. Ik ben nu mijn energie al kwijt met de dagelijkse dingetjes en mijn fysieke revalidatie. Heel lastig. Dus heb ik al 2 weken eigenlijk met niemand afgesproken. Gelukkig bestaan er ergotherapeuten die mij kunnen helpen met balans vinden in de input en output van energie, verwijzing is in de maak en daar ga ik gebruik van maken.
Vervolgens deed de revalidatie arts nog allerlei testjes met mijn verdoofde voetjes. Met een trillende stemvork en een prikding. Die voetjes voelen dus nog altijd weinig; geen verandering sinds de laatste chemo. Er is niets specifieks wat ik kan doen om dit te verbeteren behalve afwachten en aan de bel trekken als er pijn bij komt, want daar zijn weer medicijnen voor.
Wel fijn om te horen dat ik nu doe wat goed is qua oncologische revalidatie bij mijn eigen fysiotherapie praktijk en het niet nodig is te switchen naar het AVL voor revalidatie.
Opgelucht stond ik later weer buiten. Ik heb nu beter inzicht in mijn klachten, weet dat ik de tijd moet gaan nemen en zoals lotgenote Elianne zegt: "revalideren is gewoon nu je baan"
Ze had het niet beter kunnen verwoorden, want zo is het. Je realiseren dat dit is wat nodig is maakt dat het minder erg is als er weinig energie overblijft voor andere dingen. Dat komt later vast weer.
Ik kon met dit inzicht ook een goed gesprek voeren met de bedrijfsarts en mijn superleuke re-integratie manager. Vervangend werk parkeren we even. Voegt in deze fase niets toe aan mijn herstel. Alle energie die ik in revalideren steek komt straks mij en de blauwe vogel ten goede. Lastig blijft dat ik zó mijn tweede ziektejaar in hobbel met alle poortwachter-wet dingen die daar weer bij horen, maar het is niet anders.
Ik ben goed in grenzen verleggen; grenzen aangeven is stuk lastiger. Als ik maar goed genoeg denk aan 'Yolo' moet het gaan lukken. Je leeft tenslotte maar 1 keer en hoe dom zou het zijn om niet zuinig met jezelf om te gaan.
