20 november
De dagen vliegen voorbij wat best gek is vind ik, als je voornamelijk in- en om het huis bivakkeert. Elke keer als ik een boodschapje bij een marktkraam haal, half uurtje fysio met apparaten en roeitrainer doe of thuis online een lesje yoga volg ben ik toch weer blij dat ik iets 'gedaan' heb. Kost ook meteen energie dus daarna verplicht rustig aan, een powernapje of wat lezen voordat de volgende activiteit op het programma staat zoals koken of naar boven lopen om een was op te hangen. Elke dag zeg ik tegen mezelf: nog maar 5! Nog maar 5 kuren te gaan. En ik heb ook al meerdere keren over werk gedroomd. In mijn hoofd wordt het elke dag beter na de laatste kuur en ga ik in Januari gewoon beginnen met vervangend werk. Kan vast helemaal niet, maar ik ga toch echt proberen niet in het bekende 'zwarte gat na de behandelingen' te vallen.
Tommie is heel gezellig om erbij te hebben. Zodra ik zit springt ie op schoot of nestelt hij zich in een holletje onder mijn kin. Hij eet en drinkt en springt als een dolle, soms iets te dol voor grote poes maar de eerste voorzichtige likbeurt van Mick voor Tommie is een feit! Zo lief. Maar hij moet even leren dat ie Mick rustig benadert in plaats van erbovenop te springen. De nachten brengen ze samen door en volgens mij goed, want nog geen chaos aangetroffen zoals omgevallen bloemen of planten. Elke ochtend wachten ze ons keurig op voor een lading verse brokken en een knuffel en blijken er 10 speelattributen zoals muizen en veren miraculeus verdwenen te zijn. Dus iets van actie is er wel geweest.
Gisteren was er eindelijk weer een virtuele DoMiBo met de afdeling Opleidingen. Met 15 trainers en de managers even om de beurt ons verhaal gedaan. Er zijn collega's die cursussen aan het volgen zijn, heel Nederland doorwandelen, ontzettend veel vliegen daar waar anderen nauwelijks een vlucht doen, tijdelijk een baan buiten de KLM hebben totdat de crisis over is of gewoon keihard webinars ontwikkelen om de vliegende pursers te ondersteunen die te maken hebben met een verschillende teams en passagiers waarbij iedereen verschillend over corona en mondkapjes denkt. En er verschillende meningen dus uitdagingen zijn om toch zo covid proof de wereld over te vliegen. Sommigen verzekeren mij dat ik niets mis, omdat het heel raar werken is. Toch zou ik het heel graag juist wel meemaken! Ik vind het heel jammer dat ik het effect van corona op Ingeborg die gewoon gezond is niet mee maak. Omdat ik gewoon nieuwsgierig ben wat ik gedaan had qua werk/plan B/natuur opsnuiven of verzin het maar.
Vandaag mijn boek weer naar de eigenaresse van de plaatselijke boekwinkel gebracht. Dat had ik vorig jaar al gedaan en mezelf uitgebreid voorgesteld. Toen ik na 2 maanden vroeg wat ze ervan vond, bleek ze geen tijd gehad te hebben en ook niet te maken de komende tijd om er wat van te vinden. Dus heb ik het boek weer opgehaald. Tot ik laatst een post zag van haar op FB waarbij ze vertelde dat ze vooral schrijvers uit Lisse een podium wil geven. Dus heb ik weer een mail gestuurd. Dat ik snap dat ze mij geen podium geeft als ze niet weet wat ik geschreven heb, maar wel een keuze heeft of ze de moeite neemt om dat te ontdekken. Ze antwoordde dat ik helemaal gelijk heb en graag het boek een 2de keer ontvangt en er dan wel eens serieus naar gaat kijken.
Daarna had ik een afspraak met de voetreflexologe die mijn half verdoofde voeten weer een beetje leven heeft ingeblazen door ze een half uur te masseren. Ik verstap me soms omdat ik dus niet goed voel hoe ik mijn voeten neer zet of het evenwicht ineens mis. Echt raar. Sowieso zijn alle bijwerkingen gewoon raar. Zo heb ik al weken problemen met het inloggen op de ipad via de touch-code. Meerdere keren opnieuw een vingerafdruk geprogrammeerd, maar de dag erop weer geen reactie. Voor de lol op de lotgenoten pagina de vraag gesteld of mensen dit herkenden. Een lading reacties kreeg ik, met allemaal mensen die hetzelfde hadden! Je vingerafdruk verandert dus blijkbaar door die chemokuren en de neuropathie voel je niet alleen in je toppen maar verandert er ook iets aan.
