Tijdens mijn ochtendwandeling zag ik plots deze tegel vlakbij een parkje in de grond. Hij is al een beetje versleten. De spreuk is van de Dalai Lama. Ik ben het helemaal eens met deze spreuk maar heb ook ontdekt dat er een keerzijde is. Namelijk teveel doen alsof het dezelfde dag is als 2 maanden geleden zeg maar. Dat ontdekte ik gisteren na een botsing aan tafel met mijn kids.
Aanleiding was het consult in het AVL gisteren met de verpleegkundig specialist. Onderwerp: chemotherapie en wat er allemaal bij komt kijken.
Bovenaan mijn lijstje stond de vraag: 'is er een kans dat we heel misschien ergens toch wel gewoon op vakantie kunnen deze zomer?'
Afgezien van wat alle landen besluiten nu de corona nog rondwaart, is mijn missie om 2 weken met Estivant op reis te zijn en ik vind dat ik een hele belangrijke reden heb. Namelijk dat we vorig jaar in April onze zomervakantie moesten annuleren vanwege melanoom en dat we toen bedachten dat we dit jaar én naar New York zouden gaan én 2 weken Estivant in de zomer. Reis 1 is al in het water gevallen en het plan om dan maar in de herfstvakantie te proberen is geen optie, want dan zit ik midden in de chemo-kuren en de rest van het schooljaar is niet handig vanwege Ties die eindexamen moet doen.
Mijn strategie bij alles is meestal zo creatief mogelijk in oplossingen denken en als ik die dan heb gevonden gooi ik het in de groep. Om de schade van de teleurstelling te beperken en weer focus op iets goeds te krijgen. Dat is optimistisch en dat helpt, toch?
Niet voor iedereen.
Er zijn ook mensen die gewoon ongelofelijk willen balen, een potje janken en pas misschien weken later gaan denken in oplossingen. En dus ook gewoon boos, verdrietig, zielig en lamlendig willen zijn omdat hun moeder ziek is. En dan het liefst met hun moeder samen zich zo voelen en niet met een optimist die gewoon doordendert in de trein waar ze in moest stappen en die op allerlei stations stopt die ze zelf niet uitgezocht had. Maar daar maar wel meteen weer een andere route bij verzint.
Zo zei een lotgenote vorige week al: "Ingeborg, hou er rekening mee dat er nu een behandelplan is maar dat along the way er toch allerlei aanpassingen zullen komen. Je houdt rekening met iets wat uiteindelijk toch weer anders zal gaan."
Dat bleek gisteren al tijdens het consult.
De 4 weken bestraling zal 5 weken zijn omdat er feestdagen in vallen en er op die dagen niet bestraald zal worden. Daarbij blijkt dat ik niet meteen na deze periode met chemo kan starten maar er eerst een maand herstel tussen moet zitten. En dit dan ook de beste periode is om iets van vakantie te doen want als de chemo start zit je in een schema die een bepaalde routine kent en bovendien ben je gewoon ziek. Dus dacht ik: vakantie naar voren halen en met reisorganisatie Estivant kijken hoe en of we kunnen omboeken indien landen open gaan.
Aan tafel bleek echter dat we eerst met de teleurstelling van uren zoeken naar onze allang geboekte bestemmingen moeten dealen. Bestemmingen die we op basis van allerlei argumenten hebben gekozen.
Wijs lesje van mijn wijze kids.
We hebben na deze botsing lang gepraat en geknuffeld en om de tip: "Mam, laat het even los" ben ik dan apetrots.
Het maakt ook duidelijk dat ik misschien een hoop energie gebruik om alles zo normaal mogelijk te laten zijn voor het gezin en wellicht meer energie kan sparen door wat vaker gewoon, net als zij, op mijn kamer te chillen of te balen of gewoon even met niemand rekening te houden. Tegelijkertijd helpt het voor mezelf wel om alles wat op me af komt met een zo optimistische blik te bekijken. Zoals de verpleegkundig specialist die allerlei nare bijwerkingen benoemt, maar wel heel vriendelijk is en een uur uitgetrokken heeft voor mij en een flinke map met informatie, recepten en telefoonnummers meegeeft om alles wat onaangenaam is zoveel mogelijk te verlichten.
Ondertussen schijnt de zon en heb ik wat biologisch geteelde plantjes gehaald bij een kweker langs de weg en ga ik deze samen met de kracht-zaadjes van een vriendin lekker in de aarde zetten.
