Vanochtend was iedereen vroeg uit de veren. Terwijl de ene tiener naar school fietst om een toets te maken, zit de ander thuis een toets te leren. De toetsen moeten volgens speciaal protocol in de gymzaal van school gemaakt worden, dus ze fietsen af en aan en langs elkaar heen. En hoe ontzettend balen is het dan dat je vriendin op de 6de stoel van rij 1 zit en jij op de 10de stoel van rij 25.
"Echt stom joh, je moet per 3 de zaal verlaten dus als je op een andere rij zit zie je elkaar helemáál niet! Hoe moet ik nou met mijn vriendinnen kletsen of afspreken?"
Corona: leuker kunnen we het niet maken. Wel moeilijker, want na de uber-relaxte online les-periode volgen er nu 10-14 toetsen in juni.
Ondertussen stond vriendin Eef op de stoep. Met een tas vol liefde! Aardbeien, bietjes, besjes en nog veel meer. Voor de gezonde smoothies voor na de bestraling.
Vandaag had bestralingsapparaat S3 groot onderhoud en daarom moest ik vandaag pas om 17.00. Bij aankomst vroeg ik of alles op schema liep met het onderhoud en kreeg ik van de balie medewerker een hele rits foto's te zien van hoe dat bestralingsapparaat er van binnen uit ziet. Honderden printplaatjes, slangen en mini onderdelen vlogen voorbij.
Vandaag werken ze allemaal iets langer door om alle patiënten toch bestraald te krijgen. Daarom én omdat ik over de helft van de bestralingen ben had ik iets lekkers meegenomen voor achter het scherm. Kunnen de laboranten mooi tussen de tekst :"ademt u maar heel diep in en vasthouden" en "ademt u maar weer door" mooi even iets snaaien. Rond de klok van vijf zo tijdens de pre-dinner-hongerklap een welkome versnapering.
Ik zie tijdens mijn fietstochtjes heel veel dieren; groot of pasgeboren, vliegend of op de grond en moet regelmatig stoppen voor overstekend wild. Vandaag zat er in de berm naast mijn fietspad op de dijk een familie zwaan. Drie inmiddels flinke witte verenbundeltjes lagen in het gras te pikken. Moeder lag er een halve meter pontificaal voor. Met flink geblaas toen ik nog maar net in de buurt was. Even een foto maken durfde ik niet aan; ik heb al genoeg littekens op mijn been.
Terwijl ik verder fietste dacht ik bij mezelf: ik lijk eigenlijk wel erg op een zwaan.
Ik ga ook altijd voor mijn kinderen liggen als ik denk dat ik ze moet beschermen. Ik ben 100% trouw in de liefde en heb 21 jaar naar geen andere zwaan omgekeken. En ik durf inmiddels wel hardop te zeggen dat ik hele krachtige vleugels heb. Die moet ik gebruiken om een andere weg te gaan en bepaalde dingen los te laten of anders te organiseren. Het is tijd, ik zie het heel scherp nu.
Ik laat familie zwaan met rust en fiets door. In mijn oortjes hoor ik om 17.41 een maar al te bekend nummer uit mijn random gekozen playlist. Ik moet lachen in mezelf. Toeval bestaat niet.
