22 mei
Lieve mensen, wat heb ik lang niet geschreven! Dat heeft alles te maken met mijn en onze nieuwe start na een bizar jaar. Zoals Fien en ik tegen elkaar zeggen: We dachten dat 2020 ons jaar zou worden, met een nieuwe nevenfunctie, reis New York, nieuwe liefde voor mam en genieten van de 2de helft van mijn leven als 50er maar dat dat niet klopte weten we inmiddels maar nu, nu gaat het gebeuren!
2021 is het jaar van genezen zijn, weten wat er echt toe doet in het leven, afscheid nemen van het oude, kunnen loslaten, vertrouwen, keuzes maken die nu goed voelen en de woorden 'What if' heel gauw in de prullenbak smijten als ze voorbij komen. Fien noemt dit alles nog altijd in 1 woord: Yolo!
Gisteren kreeg ik bericht dat de status van de Narcissenstraat is gewijzigd in: verkocht onder voorbehoud. Na een hoop papieren rompslomp is de hypotheek nagenoeg goedgekeurd! Ik moet zeggen, het is best een uitdaging om een huis te kopen als je in een re-integratie traject zit. Niet voor mij, het geeft een enorme goede boost, maar wel voor de bank. Wat vooral fijn is, is dat het woord 'Borstkanker' waar ik elke dag mee opsta sinds 17-03-2020 nu al weken vervangen is door het woord 'Huis'. Het popt natuurlijk even later nog wel op, maar niet als eerste.
Bezig zijn met de toekomst, je niet laten leiden door angst wanneer je voor beslissingen staat; ik kan het iedereen die met ziekte te maken heeft gehad aanraden. Een mooie bijkomstigheid van alle papieren rompslomp die je moet opzoeken, uitzoeken en digitaal versturen naar de financieel adviseur is dat ik uren geconcentreerd bezig ben geweest op de laptop. Naast de 6 uur per week die ik in het updaten van een trainer's guide voor mijn nevenfunctie heb gestoken. Mijn brein doet dus steeds beter mee na de waas van chemo die erop was neergedaald.
Je eigen huis te koop zetten is ook wel een gedoetje. Wederom een hoop papieren rompslomp en een styliste door je huis die rücksichtsloos aangeeft wat er allemaal weg moet. Zeg maar alles wat persoonlijk is, zelfs de witte neutrale wc rollen die voor mij niet bepaald een persoonlijk tintje hebben. Vervolgens heb je de optie: alles verstoppen in kasten. Maar dat past nooit. Nee, je kunt beter een container bestellen en vast 3 kub gaan ruimen want van 134m2 naar bijna 100m2 past sowieso niet met alles wat je hebt.
Nadat ik door Linda 2 hele fijne dagen meegenomen ben op een verwenweekend in het zuiden en we een hele dag in een waanzinnige privé spa verwend zijn op een totaal andere manier dan de gangbare spa's, ben ik met mijn überzachte huidje aan de klus begonnen. Container voor de garage, 2de hands verhuisdozen overal en nergens opgehaald en hulp ingeschakeld. 2 dagen Playmobil uitzoeken met Fien en bewaren wat echt niet weg kan. Een bad vol met 18 kg lego wat al jaren lag te verstoffen en graag zonder stof wil doorgeven, kinderboeken waar al 40 jaar niemand in gekeken heeft, skikleding die een 6 jarige nog te klein is, honderden knuffels en honderden knutsels. Knutsels gefotografeerd en daar maak ik een album van. Net als van te leuke gedichtjes of schoolwerkjes. We bleken een archief aan toetsen van de brugklas te hebben waar nooit iemand weet van had en waar Fien en Joep zomaar gratis en voor niets negens mee hadden kunnen scoren. En dan iets met zooltjes. Iedereen loopt al jaren op inlegzooltjes wegens platte voeten. Dan haal je uit je nieuwe schoenen dus de originele binnenzool. En die bewaar je dan....15 jaar ofzo. Waarom? omdat je plek hebt.
Patricia heeft al het mooie houten speelgoed overgenomen voor haar kinderdagverblijf. Zo blij mee; nu spelen er elke dag tientallen kleine kindjes mee i.p.v. dat het staat te verstoffen in een hoek voor als mijn kinderen ooit kinderen krijgen en voelt het alsof het nog een beetje 'in de familie' blijft. 2 kasten leeggehaald en uit elkaar gehaald door Fien en Linda en via Marktplaats aan mensen verkocht die 'een kast zochten om de bewaarspullen van zolder in te zetten'. Met Tascha een halve zaterdag de garage leeggehaald en veel gelachen door dingen die we tegenkwamen. Eerlijk is eerlijk; de halve inhoud was niet eens van mij maar van mijn ex-hout-en-dakpannenverzamelaar maar sommige verzamelaars vertikken het nou eenmaal om te helpen dus dan maar zo. Paar x naar de kringloop op en neer met spullen die nog goed waren en dan, nadat je alles gauw gedropt heb, met een grote glimlach weer vertrekken. Omdat er iemand 'dankjewel' zegt en jij alleen maar dankbaar en opgelucht dat iemand het überhaupt ergens in de winkel wil zetten. Mijn potjes en vaasjes die ik al 20 jaar heb. Of de kerstballen uit mijn studententijd.
Na een week keihard werken lag de container vol en was het huis leeg genoeg voor de fotograaf. En vooral zeer saai zonder persoonlijke dingen. Maar waar ik vooral heel blij mee ben, is de ontdekking dat ik dus weer ongelofelijk veel werk kan verzetten! Hele dagen inpakken en dozen sjouwen, ik kan het gewoon. Tuurlijk zeg ik geen pap meer in de avond, maar een vlucht kunnen maken komt ineens een heel stuk dichterbij! Want als ik dit kan, kan ik heel veel!
Fotograaf was een hele leuke kerel die na een uur al klaar was omdat we zo goed opgeruimd hadden. Enige uitdaging was de poezen uit beeld te houden. De zon scheen, wat een mazzel. Nadat ie weg was begon ik aan een ontspannen klusje van een volle verhuisdoos afschriften, salarisstroken, hypotheekpapieren van het huis waar we al 15 jaar weg zijn, verzekeringspapieren die wegkunnen maar waar je adres en bsn op staan dus niet zomaar in de papierbak kunnen, door een geleende papierversnipperaar te laten glijden. Toen ik klaar was ging de zon bijna onder en heb ik de kids in de oren geknoopt hoe mazzel zij hebben dat ze niet 20 ordners met papier hoeven op te bouwen maar gewoon hun hele administratieve leven in hun mobieltje hebben staan. Ze keken me aan van: jaja, lekker belangrijk.
En nu?
Nu staan we te koop sinds gisterenavond. 3 kijkdagen ingepland en hopen we op een vlotte verkoop in deze overspannen markt.
Ook de wereld maakt een nieuwe start. Ik krijg woensdag mijn Pfizer prik, vele van mijn vrienden en ook mijn vader zijn of waren al aan de beurt. Terrasjes gaan meer en meer open en wie weet zitten we bijna in een restaurant. Ik heb een date met Elies die na ruim een jaar opgesloten te zitten in Engeland eindelijk ons luchtruim weer binnen kan vliegen.
Ik begon dit blog om in een opgesloten wereld toch contact met jullie te houden, mijn verhaal te delen en te vertellen over dingen die mensen uit zichzelf niet durven te vragen. Ik heb ontzettend de verbinding gevoeld met jullie waarvoor ik heel dankbaar ben. Het was heel fijn dat jullie zo meegeleefd hebben; ik heb dat echt gevoeld, van binnen. Ik eindig dit blog vandaag. Ik wil jullie graag weer life zien, knuffelen en heel veel terrasjes pakken, voor jullie koken in mijn nieuwe huis, nieuwe herinneringen maken.
Ik sluit af met de woorden van Bibian Mentel: "Verzamel herinneringen, geen bezittingen".
En zo is het, ik voel dat nu meer dan ooit. Liefs Borg
