5 april
Ik heb hier, as we speak, een prachtige serenade onder/boven/naast mijn raam van een hele kudde vogeltjes. Lente op zijn best. Ik ben dankbaar dat wij een tuin hebben; je zal met je hele gezin op een plek wonen zonder buiten in corona tijd. Dat lijkt me lastig.
Aan het begin van de strenge corona-maatregelen had ik met de kids afgesproken dat iedereen elke dag even een uitje voor zichzelf creëert en zo in ieder geval aan één frisse neus per dag komt. Wilde plannen werden gesmeed: sporten in de tuin, hockey op straat, strandwandelingen, fotoshoots in de bollen etc. Er komt erg weinig van. Er treedt een soort berusting en gewenning op en de eigen kamer is heilig. En ik ga er maar vanuit dat het uiteindelijk wel goed komt met de beweging en de frisse lucht. Als we weer in een normale wereld wonen.
Mijn yogaschool heeft inmiddels meer lessen via zoom en de deelnemers hebben hopelijk inmiddels in de gaten dat je jezelf moet 'muten' want anders krijgt het hele clubje jouw foto te zien i.p.v. de juf wanneer je kreunt of een ander geluid maakt....
Yoga online is voor mij nu even geen optie want bukken met een paars hoofd is geen goed idee. Zonnegroeten en hoge planken zijn onaangenaam met een beurse oksel waarin geprikt is en alle andere oefeningen hebben gebruik van je knie nodig waarbij die van mij inmiddels ook blauw is. Want mijn valpartij vorige week was een soort gedraaide Driehoeks houding: jukbeen op vensterbank-rechterknie op grond-linkerknie gebogen-linkerarm omhoog tegen de lamellen (een wonder dat ze niet spontaan gebroken zijn).
Gisteren besloot ik even een uurtje in het zonnetje te zitten. Met kleren aan uiteraard, een pet en zonnebrand op de overgebleven blote plekken. Na 2 lentes en zomers van totale schaduw voor mijn lijf omdat ik weet dat melanoom kanker ook kan uitzaaien en je dus alles doet om te voorkomen dat door foute straling de kanker ín je lijf komt i.p.v erop, best gek. Maar ik moest denken aan een collega en lotgenote met melanoom waar ik een kop koffie mee dronk vorig jaar. Zij bleek een tijd na verwijdering van melanoom een uitzaaiing te hebben en zei: "het zit nu toch in mijn lijf, waarom zou ik dan de zon totaal mijden?"
Aan dat zinnetje moest ik steeds denken toen de weerberichten de afgelopen week beter werden en ik weet dat er toch al kanker in mijn lijf zit. Weliswaar een andere soort, maar toch.
Het was heerlijk. Even die warmte voelen met een kopje koffie en een puzzelboekje op je eigen loungeset. In de middag nog een toertje met open dak gemaakt langs prachtige boerderijen en watertjes met HJ. Het strand is dicht, dus dit is een andere vorm van frisse neus halen.
