Dag 3 van de bestraling.
Gisteren had ik direct erna wat onaangename steken, maar die verdwenen gelukkig weer.
Ik doe mijn best wat namen van de laboranten te onthouden, maar zonder handen schudden en met iedereen in hetzelfde witte pak mét een paardenstaartje in het haar, is dat een uitdaging. Vooral omdat je op je rug ligt en de laboranten ook weer meteen verdwijnen nadat ze je goed gepositioneerd hebben.
Vandaag heeft Christien kat haar racefiets achterop de auto geladen en sharp 9.45 stond ze in een snel pak voor de deur. We fietsen samen vandaag!
Ik op mijn beurt heb 2 gezonde smoothies gemaakt en in mijn fietstas gezet. Samen met een wc rol en een plastic zakje. Niemand behalve de patiënt mag het bestralingsgebouw in dus kan er ook niet geplast worden. Ben benieuwd of dat vanaf 1 juni wel mag zodat als er nog eens iemand mee fietst hij of zij niet tussen de mieren en de brandnetels hoeft te duiken onderweg.
Wederom rinkelde de telefoon onderweg naar het ziekenhuis: 'of ik soms klachten had ontwikkeld?'
Nee dus.
Gisteren belden ze ook op de heenweg (oproep gemist) en weer op de terugweg. Toen heb ik gevraagd of ze de patiënten die net als ik elke dag voor bestraling komen, niet kunnen overslaan voor deze triage? Want ik had nog geen half uur geleden een perfecte temperatuur laten opmeten en was daarna nergens meer geweest, behalve in de wind op de fiets.
Helaas, het moet nog altijd. Ze hebben wel begrip voor het feit dat je hartslag even overslaat als je AVL-gemist op je display ziet staan en toevallig ook nog op uitslagen van andere belangrijke onderzoeken wacht.... stel nou dat die eerder binnen zijn....
Corona; leuker kunnen we het niet maken...
Bij aankomst bleek mijn temperatuur wel een volle graad hoger dan gisteren, maar 36,9 is nog altijd perfect.
Ik zat keurig te wachten voor unit S2, toen er bij unit S3 iemand in paniek raakte. Een patiënte kreeg haar kleedkamer, die je zelf aan de binnenkant op slot doet tot je weer klaar bent, niet meer open. Aan de andere kant van de kleedkamer zit nog een deur, en die wordt door de laborant achter je op slot gedraaid. Dus ze zat shocking klem. Kloppen, roepen maar van de buitenkant viel er voor ons wachtenden ook weinig te regelen op anderhalve meter afstand. Je maakt wat mee.
Ze is met de schrik vrijgekomen en het klusteam opgetrommeld.
In mijn unit kreeg ik even later weer het commando voor mijn adem maar het bestralingssignaal hoorde ik niet.
"Ademt u maar weer uit" hoorde ik veel sneller dan inmiddels gewend.
Oeps, ik doe iets verkeerd denk ik.
"We moeten even de boel resetten, want de computer loopt vast."
Toch grappig. Dit serieuze apparaat wordt aangestuurd door een computer die ook gewoon kan vastlopen, net als je laptop.
Gelukkig deed hij het daarna wel weer en konden we weer door.
Op het fietsje naar huis voel ik toch wel een pijnlijke borst. Ik heb me alleen nog niet ingesteld op bijwerkingen in week 1 op basis van de voorlichting van de radiologe. Hopelijk trekt het zo weer weg net als de steken van gisteren.
Op een kleedje in het natuurgebied onze smoothie opgedronken en weer door. Zitten we op de fiets net te kletsen over dating-apps en hoe fijn het is voor alle tinders en happeners dat er vanaf maandag weer in een horeca gelegenheid gedatet kan worden, nou ja als je van tevoren reserveert tenminste. Dat je gewoon denkt: ik reserveer een tafeltje voor morgen, nu nog even een date erbij swipen. Want andersom wordt lastig; dan heb je een match maar heb je niet op tijd een tafeltje gereserveerd. Aangezien ik tot einde jaar een date heb met allerlei mensen in witte jas is swipen ver van mijn bed show. Ik spreek dit nog niet uit of ik word bijna aan de haak geslagen!
Op het fietspad vliegt plots een haak akelig dichtbij mijn hoofd.
Van een visser.
Lachend fietsen we verder.
"Het kan zomaar gebeuren hoor, dit is het bewijs!" grapt Christine.
.
