8 juli
De koffers staan klaar en de boodschappen zijn gedaan. Ook de bevestiging dat we Kroatië in mogen is geprint en zetten we zaterdag achter de voorruit wanneer we de grens over gaan.
Vandaag de eerste halfjaarlijkse controle vanwege melanoom. Ikzelf heb geen gekke plek ontdekt behalve de basaalcelcarcinoom die inmiddels is verwijderd in mei, door een andere dermatoloog dan 'de mijne'.
Of de dossiers van poli 1 en poli 3 niet zijn gecombineerd of dat ze vanwege drukte mijn dossier niet heeft ingekeken: van borstkanker weet mijn dermatoloog niets.
Ze schrikt zich een hoedje.
Ze snapt ook helemaal dat routine zelfonderzoek-borsten, hetgeen ik regelmatig deed totdat ik een melanoom kreeg, op de achtergrond is geraakt omdat ik mijn huid en lymfen elke maand van top tot teen moet checken.
"Je hebt nu drie soorten kanker (gehad); er moet iets van erfelijkheid zijn alleen weten we nog veel te weinig" zegt mijn arts.
Alles ziet er goed uit en ze drukt me op het hart om van het hier en nu te genieten en wenst me alle succes met de chemotherapie.
"Ik zie je over een jaar weer!"
Terwijl ik naar Schiphol rijd voor een kop koffie met mijn manager Cabin crew bedenk ik me dat de dermatoloog een foutje heeft gemaakt. Na het 3 maanden-controle protocol volgt eerst 2x halfjaarlijkse controle voordat je de jaarcontrole in gaat. Dus ik moet eerst nog over 6 maanden weer. Ik ben de fase risico nemen wel voorbij, dus ik wil die controle niet overslaan.
Auto geparkeerd op Schiphol en maar even bellen met AVL.
Het regent als een malle, mijn raam is ondoorzichtig verdruppeld maar ik zie wel een groen voertuig inparkeren. Ik voel ook dat ie te ver naar achteren rijdt. Daar waar ik keurig geparkeerd sta.
Leuk, een botsing de dag voor vertrek.
De man, een collega zo blijkt, heeft mij niet zien zitten dus schrikt nogal wanneer ik uit stap. Vervolgens komt ie veel te dichtbij. "Heb ik je nou aangereden?"
Ja.
"Geef je nummer maar, ik geef je de mijne. Waar woon je? Lisse, oh ik in Nieuw-Vennep."
We zien niet veel schade behalve een deukje onder het nummerbord, maar je weet nooit wat zijn trekhaak veroorzaakt heeft.
"Als je toch schade hebt, bel me maar, ik betaal je cash. Ik kom net uit Quito, beetje moe."
Na een geslaagde koffie date met mijn manager rij ik toch maar even langs de garage.
Het valt mee, even een nieuw kentekenbord-houdertje en je ziet niets meer.
"Dat doen we gewoon even gratis hoor!"
Fijn, ook weer geregeld.
Morgen vertrekken we met zijn drietjes nadat we Ties afzetten op school voor zijn herkansing. Best gek om 1 kind achter te laten, maar hij blijft me verzekeren dat hij het echt helemaal fijn vindt.
Loslaten is goed, ik weet het, maar ook verrekte lastig.
Loslaten is ook nodig, vooral wanneer het je eigen geluk in de weg staat.
Zoals mijn yogadocente altijd zegt:
Adem in: ik ben hier
Adem uit: ik laat los.
