15 januari
Zolang ik de regie kan houden over de dingen waar ik wel invloed op heb, vind ik altijd wel een positief dingetje.
Ik las gisteren een artikel van een hoogleraar Psycho-oncologie die kankerpatiënten begeleidt na alle behandelingen. De interviewer vroeg wat nou het belangrijkste is voor een kankerpatiënt om met de ziekte en de gevolgen te dealen. Het antwoord: de regie over je leven terug pakken. Ik weet dat dat waar is, en snap nu ook waarom de week nadat ik mijn voet brak en vervolgens corona kreeg zoveel zwaarder voelde als het hele 9 maanden behandeltraject van de borstkanker. Ik was de regie kwijt, zittend in een rolstoel en voor bijna alles afhankelijk van anderen en daarmee ook de hoop dat ik wel weer een positief dingetje zou vinden. Zelfs tijdens mijn doodzieke dagen van de chemo had ik de hoop dat het morgen vast beter ging en gebeurde dat uiteindelijk ook.
Het had vast anders gevoeld als de wereld nog normaal was zonder pandemie, ik geen borstkanker had gehad en toevallig eens iets brak. Maar nu was nou net het laatste stukje regie wat ik had: zelf boodschapje doen, stukje fietsen, oncologische revalidatie om te werken aan mijn herstel, aanklooien in de tuin of huis, ook foetsie.
Ik word thuis vaak uitgelachen omdat ik zoveel op zoek op google, maar google gaf mij wel een eerste stukje regie terug! Doordat ik ontdekte dat er een Walker boot bestaat, loop ik nu toch weer een beetje rond. Voel ik dat mijn rechterbeen zoveel sterker wordt omdat deze het meeste kracht moet leveren, kan ik zelf met krukken naar de fysio en oedeemtherapeut en heb ik net zelfs Tommie uitgelaten rondom het huis. En kwam ik vooral weer in de modus: Wat kan ik wel? Wat wil ik? Wat is goed voor mij?
Zo had ik gisteren een productief dagje. Ik heb de hulptroepen in het AVL overtuigd dat ik bij hun revalidatie arts het beste af ben en heb nu een afspraak begin februari. Sneller was beter geweest, maar geen optie, ook niet in een ander ziekenhuis. Ik krijg vanaf volgende week weer 2x per week oedeemtherapie en ga straks een plan met de fysio maken hoe ik vast mijn bovenlijf kan trainen.
Nu mijn smaak weer nagenoeg normaal is na de chemo mag Hello Fresh weer bedenken wat wij hier eten 3x per week en dat scheelt een hoop denkwerk.
Dan had ik nog een wens voor 2021. Het huis verkopen zodat de financiële hypotheekbanden met HJ ook gescheiden worden. Volgens het contract zouden we dat vorig jaar al doen maar ja, shit happened. Ik heb dus na lang googelen, brainstormen met Fien en op Funda gluren bedacht dat stap 1 is uitvogelen wat dit huis waard is en dan verder plannen maken. Dus komen de komende 2 weken 2 verschillende makelaars een vrijblijvende waardebepaling doen en is straks mijn belangrijkste vraag beantwoord.
Volgende week start ik met mijn re-integratie traject bij KLM. Gebroken voet of niet; een beginnetje met een plan maken via Teams met Pauly kan wel.
Gisteren avond stuurde Nicole mij deze foto. Haar dochter had het fotoboek van 2019 erbij gepakt.
De tranen sprongen meteen in mijn ogen.
Nog maar een jaar geleden.. Ada en ik hand in hand op Nicoles verjaardag. Totaal onwetend dat dit de laatste verjaardag zou zijn dat Ada op haar dochters nieuwe levensjaar zou proosten met een goed glas rode wijn. Samen in gesprek met Nicoles vriendin, die na melanoomkanker borstkanker kreeg en net alle behandelingen achter de rug had en weer een mooie bos haar op haar hoofd. Ik overdonderd door dit gesprek, dat iemand 2 soorten kanker krijgt! Totaal onwetend dat mij precies hetzelfde ging gebeuren en ik exact een jaar later door precies hetzelfde traject van operatie, bestralingen en chemotherapie zou zijn gegaan.
De foto is op 21 december 2019 gemaakt. 21 december 2020 zou mijn laatste chemodag zijn geweest als de neuropathie niet zo had toegeslagen.
Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt. Deze foto says it all!
Toch, al moet ik huilen van alles wat gebeurd is zonder dat wij op deze foto het zagen aankomen: ik had dit mooie moment in 2019 voor geen goud willen missen.
